^{BİR ŞEHİT ÖRNEĞİ}ABDULLAH B. REVÂHA

Abdullah ibn Revâha hisleri çok kuvvetli bir şairdi. Savaşa çıktığından
itibaren şehitliğin kendisine doğru geldiğini hissediyor ve kalbiyle,
diliyle şehitliğe hazırlanıyordu. Belki askeri bir karar verilecek olsaydı
onun söylediğinden farklı olacaktı. Ama Müslümanlar Allah yolunda
ölümü duyunca hepsinde ahiret sevgisi kabardı ve daha önce az sayıyla
çok büyük düşmanları hezimete uğrattıklarını hatırlayıp kalpleri yatışmış
ve sakinleşmiş olarak ilerlediler. Mûte'ye Abdullah ile gelen Zeyd b.
Erkam anlatıyor:
“Ben Abdullah b. Revâha'nın gözetiminde bir yetimdim. Ondan daha
hayırlı bir yetim velisi görmedim. O Mûte Seferine çıktığında beni de
yanına aldı. Gece olunca O'nun şu beyitleri okuduğunu işittim:
Biliyorum ki bir daha geri dönüp/Aileme kavuşamayacağım.
Müslümanlar gelip beni geçtiler /O arzulanan yerde Şam bölgesinde.
Fakat ben ona da aldırış etmem/ Buluşacağız nasıl olsa altlarından
tatlı sular akan yerde, Cennette. Zeyd bu sözleri işitince ağlamaya
başladı. Bunun üzerine Abdullah ona; -“Sana ne oluyor, niye ağlıyor-
sun? Allah bana şahadet nasip edecek, sende bu yüklerle beraber geri
döneceksin, bunda ne var" dedi.
Sonra gecenin bir bölümünde atından indi. İki rekât namaz kıldı. Arka-
sından uzunca bir dua yaptı ve bana dedi ki:
-"Ey Evladım, inşallah bu şehadetin duasıdır".