ARAMAK VE BULMAK

"Bulanlar arıyor, arayanlarsa bulmadı." Bulmakla bilmenin netameli
ayırımı karşısında insan, bilkuvve ikincisini seçti. Böylelikle buldu-
ğunu zannedip bilmekle yetindi.
Aramakla malum bulmak, neyi aradığımızla ilgili bir durumun
göstergesi bizim. Neyi arıyorsak onu bulmak, hissemize düşenden
ibaret. "Arayan Mevlâsını da belasını da bulur." der atalar. O halde
başlı başına methe medar bir şey değil aramanın kendisi. Nedir
peki aramayı önemli kılan? Doğumdan ölüme aramakla geçen
aralıkta insan, bir şeyi bulmayı mı yoksa aramayı mı seçiyor?
Bulmayı kendine miar kılan, belasını bulmaya şimdiden namzet
edinmiştir o halde. Aramayı son ana kadar bırakmayan da bulma-
ya uğramamak için yola düşmüştür. Arayan; eni sonu aranacağını
bilip durmadan aramaya devam edendir. Bulansa, arandığından
emin olma zannına kapılan gafilden başkası değil.
:
Asıl mesele, bulmak yerine aramakta düğümleniyor. "Bu düğümü
kim çözerdi?" der Aşık Veysel. Koyunla kurdun yan yana gezinme-
yeceğini bilen çözer, diyelim o vakit, yine Veysel'e kulak vererek.
Kurdun islah olamayacağını sıkı sıkıya bilmek, meselenin künhüne
varmamızı sarih kılacak.